Park Skały Twardowskiego i Zakrzówek
Fragment wzgórza zrębowego w sąsiedztwie zalewu powstałego w 1990 roku w miejscu dawnego kamieniołomu.
Ocena odwiedzających:
Dodaj swoją recenzję u dołu strony!
Kategoria:
Parki, skwery, zieleń publiczna
Szybka orientacja:
ciekawa rzeźba terenu, wstęp bezpłatny
Adres: Kraków;
Województwo: małopolskie
Współrzędne GPS: 50.039738N, W
Telefony:
DLACZEGO WARTO ODWIEDZIĆ?
Zalew Zakrzówek powstał w 1990 po zalaniu starego kamieniołomu wapienia. Składa się z dwóch zbiorników, połączonych przesmykiem. Brzegi zalewu stanowią jedno z ulubionych miejsc wypoczynkowych Krakowian, jednak kąpiel w zalewie jest zabroniona. Akwen udostępniony jest tylko dla nurków: na głębokości 7-21 metrów zobaczyć można m.in. dużego fiata, autobus, furgonetkę, łodzie oraz dawną przebieralnię robotników. W sąsiedztwie zalewu znajdują się grupy skałek i ścian skalnych, nazywane Skałkami Twardowskiego. Do 1990 roku były one eksploatowane jako wapienny kamieniołom. Teraz są intensywnie wykorzystywane przez krakowskich wspinaczy – na ich terenie znajduje się duża liczba dróg wspinaczkowych, wyposażonych w stałą asekurację.
Godziny otwarcia:
Ogród otwarty całą dobę
Ceny biletów:
Wstęp bezpłatny
W sieci:
WYBRANE ZDJĘCIA
Plany
Zdjęcia
Filmy
Nie dodano
Rośliny
Przeważa roślinność synantropijna – chwasty, rośliny ruderalne, takie jak łopian, bylica czy komosa. Można również spotkać pozostałości roślinności ciepłolubnej, na przykład macierzankę, przetacznik oraz rojnik. Na lewym brzegu Wisły widoczne są półnaturalne zbiorowiska wiklinowe, wykorzystujące siedliska łęgowe. Wierzchowiznę Skałek Twardowskiego porasta zieleń parkowa wprowadzona tu przez człowieka. Jeśli chodzi o płytkie wyrobiska pozbawione gleby, to zasiedlane są przez gatunki pionierskie, typu brzoza i czarny bez.
Historia
Pierwsze wzmianki o Zakrzówku pochodzą już z 1238 roku. Nazwa Zakrzówek pojawia się w piśmiennictwie w 1281 roku w przywileju biskupa krakowskiego Pawła z Przemkowa jako „Zacrew et altera”, czyli dobra leżące „za krzakiem i inne”. W XV wieku Zakrzówek był już dobrze rozwiniętą wsią. W XVIII wieku Austriacy wykorzystali ukształtowanie terenu wokół wsi i stworzyli tu ważny element Twierdzy Kraków poprzez nadłamanie krawędzi Skał Twardowskiego. Od 1910 roku Zakrzówek jest nazwą dzielnicy Krakowa na mocy decyzji cesarza Franza Josepha Habsburga. Rada Miasta Krakowa postulowała kilka lat wcześniej włączenie kilku gmin podkrakowskich w obręb miasta celem ułatwienia m.in. portu rzecznego. I tak Zakrzówek stał się jedną z dzielnic dzisiejszego Krakowa. Od 1906 roku prowadzi się w licznych kamieniołomach podkrakowskich wydobycie skał wapiennych jako kamienia budowlanego i surowca do produkcji zaprawy wapiennej. Największy z nich i najpóźniejszy, położony na południowym stoku Skał Twardowskiego zyskuje nazwę „Zakrzówek”. Kamieniołom ten rozwijał się głównie w latach 1957 – 1990. Do 1991 roku prowadzono tu wydobycie wapienia i wód technologicznych zyskując surowiec dla Krakowskich Zakładów Sodowych zlikwidowanych w 1991 roku. Wydobycie wapieni prowadzono do poziomu wód gruntowych, które napotkano w różnych miejscach Skał Twardowskiego na wysokości 186-207 m n.p.m. Po zaprzestaniu eksploatacji na głębokości 180 m n.p.m. kamieniołom „Zakrzówek” zaczął wypełniać się wodą tworząc akwen blisko centrum Krakowa i najpiękniejsze nurkowisko w Polsce.
Ciekawostki
Skałki Twardowskiego (Zakrzówek) są intensywnie wykorzystywane przez krakowskich wspinaczy – na ich terenie znajduje się duża liczba dróg wspinaczkowych, wyposażonych w stałą asekurację. Ze względu na dogodny dojazd, popularność tego miejsca wśród wspinaczy doprowadziła do specyficznej formy erozji – wyślizgania powierzchni skały wzdłuż istniejących dróg wspinaczkowych. W kwietniu 2007 r. i później kręcono tu zdjęcia do filmu Deklaracja nieśmiertelności przedstawiającego sylwetkę czołowego wspinacza Piotra Korczaka.
Kamieniołom „Zakrzówek” składa się dwóch zbiorników połączonych ze sobą przesmykiem o szerokości 25 metrów. W mniejszej, południowej części kamieniołomu zaprzestano wydobycia na głębokości +180 m n.p.m. a w północnej wydobycie zeszło do najniższego poziomu +168 m. Do każdego ze zbiorników jest jedno zejście. Łączna powierzchnia akwenu to ok. 12 hektarów. Maksymalna głębokość nurkowiska to niewiele ponad 30 metrów. W zimie widoczność obejmuje 10-15 metrów, w lecie spada do ok. 3-8 m. Na dnie akwenu, na głębokości ok. 20 metrów znajduje się słabo przejrzysta zawiesina o wyczuwalnym zapachu siarkowodoru zwana potocznie „bełtem”. Powstała ona z gnijących resztek organicznych oraz gleby i wpływa na ograniczenie widoczności do ok. 0,5 m (przy latarce). Ponieważ jednak co roku zawiesina zanika jest coraz mniej czasu na nurkowania z kompasem i latarką, które przypominają bardzo trudne nurkowania na głębokościach dostępnych dla nurków z certyfikatem AOWD lub równoważnym. Nurkowania odbywają się częściej w północnej części akwenu ze względu na atrakcje i dostępność. Przez środkową część tego oczka wodnego biegnie droga asfaltowa, na niej znajduje się platforma szkoleniowa, wraki samochodu i autobusu. Nurkowania odbywają się wzdłuż wapiennych ścian schodzących do 10-15 m, poniżej znajduje się półka i następna ścianka lub piarg biegnący w dół. Dla nurków przygotowano bezpośrednio nad wodą podstawową infrastrukturą – jednak niestety bez energii elektrycznej i bieżącej wody.
Źródła zdjęć i informacji, ciekawe linki:
Park zgłosił:
Andrzej Nowiński ‚Zieleń we wnętrzach’
Wydarzenia
Nie dodano
Źródła zdjęć - pod każdym zdjęciem w powiększeniu. Źródła i autorzy opisów oraz dodatkowe licencje dla treści - przejdź do zakładki "Więcej Informacji" (powyżej).
