Pierwszy w Krakowie użytek ekologiczny.
Ocena odwiedzających:
Dodaj swoją recenzję u dołu strony!
Nikt jeszcze nie ocenił
Kategoria:
Parki, skwery, zieleń publiczna
Szybka orientacja:
ciekawa rzeźba terenu, przyjazny niepełnosprawnym, wstęp bezpłatny
Adres: Kraków;
Województwo: małopolskie
Współrzędne GPS: 50.066574N, W
Telefony:
DLACZEGO WARTO ODWIEDZIĆ?
Różnorodność zbiorowisk roślinnych oraz bogactwo świata zwierzęcego powoduje, iż Łąki są cennym obiektem dydaktycznym umożliwiającym prowadzenie zajęć terenowych dla wszystkich grup wiekowych.
Ponadto użytek jest ogólnodostępnym i atrakcyjnym terenem rekreacyjnym położonym w bezpośredniej bliskości centrum Nowej Huty. Aktywny wypoczynek można realizować poprzez turystykę pieszą, rowerową, a w okresie zimowym narciarską. Utwardzenie traktu pieszo-rowerowego biegnącego po grobli w południowej części Łąk spowodowało, iż jest on dostępny także dla osób niepełnosprawnych.
Po obrzeżu użytku ekologicznego wiedzie ścieżka dydaktyczna prezentująca typowe elementy jego środowiska przyrodniczego.
Znajdują się tutaj także dwa pomosty do obserwacji ptaków.
Godziny otwarcia:
Ogród otwarty całą dobę
Ceny biletów:
Wstęp bezpłatny
W sieci:
WYBRANE ZDJĘCIA
Plany
Zdjęcia
Filmy
Nie dodano
Rośliny
Łąki Nowohuckie są ostatnim dobrze zachowanym fragmentem łąk nadwiślańskich w Krakowie. Występuje tutaj wyjątkowo bogata szata roślinna – ponad 370 gatunków flory, tworząc ponad 20 bardzo zróżnicowanych zbiorowisk roślin. Są wśród nich 4 niewielkie naturalne zespoły szuwarów wysokich turzyc:
– szuwar turzycy brzegowej Caricetum ripariae,
– szuwar turzycy pęcherzykowatej Caricetum vesicariae,
– szuwar turzycy błotnej Caricetum acutiformis,
– szuwar turzycy zaostrzonej Caricetum gracilis,
a także liczne bogate zespoły półnaturalne np.:
– łąka ostrożeniowa Cirsietum rivularis,
– szuwar z kosaćcem żółtym Iridetum pseudoacori.
Zdecydowana większość zbiorowisk roślinnych Łąk jest pochodzenia antropogenicznego i może się utrzymywać jedynie dzięki stałej ingerencji człowieka polegającej przede wszystkim na systematycznym koszeniu. Regularne wykaszanie wyznaczonych fragmentów użytku zahamuje spontaniczną sukcesję gatunków ekspansywnych, pozwalając zachować szereg cennych roślin. Kilka gatunków należy do rzadkich bądź wymierających w skali kraju np. storczyk krwisty, goździk kropkowany, kozłek lekarski i rutewka wąskolistna.
Zbiorowiska roślinne opisane poniżej i zajmujące największą powierzchnię zaznaczono na planie użytku ekologicznego.
Łąka świeża Arrhenatheretum elatioris
Zbiorowisko to rozwija się na umiarkowanie wilgotnych glebach mineralnych.
W murawie można spotkać do 50 gatunków roślin kwiatowych na powierzchni jednego ara, wśród których znajdują się liczne trawy (rajgras wyniosły, kłosówka wełnista, kostrzewa łąkowa, tomka wonna, kupkówka pospolita, wiechlina łąkowa, konietlica ptasia), rośliny motylkowe (koniczyna łąkowa, koniczyna biała, wyka ptasia, groszek łąkowy, komonica zwyczajna) i inne byliny (brodawnik zwyczajny, pępawa dwuletnia, przytulia właściwa, chaber łąkowy, barszcz zwyczajny, krwawnik pospolity, mniszek lekarski, babka lancetowata).
Brak koszenia łąk świeżych doprowadza do zaniku szeregu gatunków roślin, z czasem zastąpionych przez łany pokrzywy zwyczajnej.
Łąka ostrożeniowa Cirsietum rivularis
Zbiorowisko to dobrze rozwija się na glebach torfowych i glejowych przy wysokim stanie wody gruntowej. W runi typowej nadwiślańskiej łąki ostrożeniowej dominuje ostrożeń łąkowy i rdest wężownik. Z traw najczęściej występują – kostrzewa łąkowa, trzęślica modra, śmiałek darniowy, kłosówka wełnista i owsica omszona. Znaczny jest udział bylin preferujących siedliska wilgotne – skrzyp błotny, olszewnik kminkolistny, kozłek lekarski, tojeść pospolita, przytulia bagienna, mięta nadwodna, komonica błotna.
W wyniku naturalnej sukcesji zbiorowisko to zmienia swój charakter zarastając trzciną i innymi ekspansywnymi bylinami. Utrzymanie łąk ostrożeniowych poprzez wykaszanie jest bardzo ważne ze względów biocenotycznych i krajobrazowych.
Szuwar trzcinowy Phragmitetum australis
Pierwotnie występował na niewielkiej powierzchni wokół jeziorka we wschodniej części użytku, lecz w związku z zaprzestaniem koszenia łąk, w drodze sukcesji, opanował około 50 % terenu Łąk Nowohuckich.
Szuwar trzcinowy należy do bardzo ubogich florystycznie zbiorowisk z zaledwie kilkoma gatunkami roślin. Trzcina pospolita należy do traw bardzo żywotnych, posiadających mocne kłącza. Rozwój tej rośliny można ograniczyć jedynie poprzez systematyczne kilkukrotne koszenie w okresie pełnej wegetacji.
Szuwary turzycowe Magnocaricion
Zbiorowiska złożone z wysokich turzyc rozwijające się zazwyczaj w sąsiedztwie trzcinowisk, w miejscach trwale podtopionych. Na terenie użytku ekologicznego znajdują się 4 naturalne zespoły z wysokimi turzycami.
Ziołorośla z wiązówką błotną Filipendulo-Geranietum
Zbiorowiska złożone z wysokich bylin rozwijające się zazwyczaj w bezpośrednim sąsiedztwie cieków wodnych, pojawiające się także na niezagospodarowanych wilgotnych łąkach, zajmując miejsce łąki ostożeniowej. W składzie gatunkowym dominuje wiązówka błotna z towarzyszeniem dzięgiela leśnego, olszewnika kminkolistnego, ostrożenia łąkowego i żywokostu lekarskiego.
Zbiorowisko z kosaćcem żółtym Iridetum pseudoacori
Czynnikiem decydującym o rozwoju zbiorowiska jest muliste podłoże oraz okresowe występowanie wody na powierzchni gleby. Gatunkiem decydującym o fizjonomii zbiorowiska jest występujący obficie kosaciec żółty.
Łęg wierzbowy Salicetum albo-fragilis
Pozostałość, dawniej pospolitego, charakterystycznego dla dolin rzecznych, łęgu wierzbowego z wierzbą białą i wierzbą kruchą.
W ramach rekultywacji terenu dawnych ogródków działkowych planuje się zwiększyć powierzchnię tego zbiorowiska roślinnego.
Historia
Łąki Nowohuckie powstały w miejscu istniejącego w średniowieczu starorzecza Wisły. Stanowią fragment łąk nadwiślańskich w Krakowie. W latach 50 XX wieku na obszarze zajmowanym obecnie przez Łąki Nowohuckie planowano utworzenie ogromnego zalewu rekreacyjnego, mającego stanowić integralną część dzisiejszej tzw. Starej Nowej Huty. Występują tu licznie dwa rzadkie gatunki motyli dziennych – modraszek telejus i modraszek nausitous. Ze względu na ich liczne występowanie obszar Łąk znajduje się na liście terenów proponowanych do ochrony jako obszar Natura 2000.
Ciekawostki
Awifauna
Na terenie użytku ekologicznego i w jego bezpośrednim sąsiedztwie stwierdzono 69 gatunków ptaków w tym 34 gatunki gniazdujące i 16 gatunków żerujących.
Łąki posiadają unikalną wartość ze względu na fakt gniazdowania dwóch gatunków zagrożonych w skali Europy i wymienionych w tzw. Dyrektywie Ptasiej opublikowanej przez Radę Unii Europejskiej. Są to derkacz Crex crex oraz dzierzba gąsiorek Lanius collourio. W bezpośrednim sąsiedztwie gniazduje bączek Ixobrychus minutus ujęty w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.
Ponadto występują tutaj pary lęgowe innych cennych gatunków, jak: świerszczaka Locustella naevia, łozówki Acrocephalus palustris, cierniówki Sylvia communis i potrzosa Emberiza schoeniclus. Rzadkim gatunkiem gniazdującym na Łąkach jest także ptak drapieżny – błotniak stawowy Circus aeruginosus.
Motyle
Łąki Nowohuckie są ostoją wielu gatunków motyli. Występują tu między innymi: modraszek nausitous, modraszek telejus, czerwończyk nieparek i czerwończyk fioletek. Gatunki te figurują w II Załączniku Dyrektywy Siedliskowej programu Natura 2000 i w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt.
Źródła zdjęć i informacji, ciekawe linki:
Miejsce zgłosił:
Andrzej Nowiński ‚Zieleń we wnętrzach’
Wydarzenia
Nie dodano
Źródła zdjęć – pod każdym zdjęciem w powiększeniu. Źródła i autorzy opisów oraz dodatkowe licencje dla treści – przejdź do zakładki „Więcej Informacji” (powyżej).