Półotwarty park miejski zlokalizowany na Wzgórzu Św. Wojciecha przy kościele św. Józefa i klasztorze karmelitów bosych, u zbiegu ulic Święty Wojciech i Księcia Józefa
Ocena odwiedzających:
Dodaj swoją recenzję u dołu strony!
Nikt jeszcze nie ocenił
Kategoria:
Parki, skwery, zieleń publiczna
Szybka orientacja:
ciekawa rzeźba terenu, parking przy ulicy, rzeźby, wstęp bezpłatny
Adres: Poznań;
Województwo: wielkopolskie
Współrzędne GPS: 52.415409N, W
Telefony:


DLACZEGO WARTO ODWIEDZIĆ?
Park stanowi cenny zabytek pozwalający podziwiać zmiany zachodzące w sztuce sepulkralnej XIX wieku. Posiada on bardzo urozmaiconą rzeźbę terenu zajmując szczyt wzgórza, które opada w kierunku północno-wschodnim przechodząc następnie w nieckowatą polanę, która jest pozostałością po rozlewiskach Wierzbaku. Większość grobów znajduje się na szczycie i stokach wzniesienia, które porasta starodrzew dający upragniony cień w upalne dni. Park cechuje wyjątkowa, trudna do opisania atmosfera. Panuje w nim specyficzna cisza i spokój. Piękne nagrobki i okazała zieleń pozwalają na kontemplacje. Odwiedzający odnosi wrażenie jakby czas stanął w miejscu. Liczne ławki stanowią idealne miejsce do poczytania książki czy złapania oddechu w codziennej gonitwie za obowiązkami. Jest to idealne miejsce na spacery, szczególnie jesienne.
Godziny otwarcia:
Park otwarty od 10.00 do 18.00
Ceny biletów:
Wstęp bezpłatny
W sieci:

WYBRANE ZDJĘCIA
Plany
Nie dodano
Zdjęcia
Filmy
Nie dodano
Rośliny
W parku możemy spotkać m.in.: kasztanowce, klony, cisy, świerki, jesiony, lipy.
Historia
Cmentarz założony został na początku XIX wieku, jako cmentarz farny – głównego kościoła parafialnego Poznania, m.in. dzięki staraniom znanego poznańskiego piwowara – Stanisława Kolanowskiego.
W 1848 roku w obrębie cmentarza powstał tzw. Przysionek śmierci, zwany również domem dla pozornie zmarłych. Była to swoista kostnica przeznaczona dla osób obawiających się pogrzebania żywcem. Jego fundatorem był hr. Edward Raczyński. Jego realizacją zajął się jego syn Roger zgodnie z testamentem ojca. Powstanie tej nietypowej budowli związane było z odkryciem podczas ekshumacji na Cmentarzu Winiarskim w 1828 roku szczątków osób rzekomo pogrzebanych za życia. Przysionek istniał do 1852 roku, wówczas zlikwidowano go ze względu na brak zainteresowania.
W końcu XIX wieku cmentarz się zapełnił i zaprzestano regularnych pochówków, wykorzystując sporadycznie jedynie grobowce rodzinne, a sam cmentarz zaczął popadać w ruinę. W tym samym czasie funkcję cmentarza farnego przejęła nekropola położona na terenach dzisiejszych Międzynarodowych Targów Poznańskich (zlikwidowany przez władze okupacyjne w latach 1939-1944). Wówczas to cmentarz na Wzgórzu św. Wojciecha zaczęto nazywać starofarnym.
Cmentarzem ponownie zainteresowano się w latach trzydziestych w związku z poszukiwaniem mogił działaczy niepodległościowych i powstańców. Wydział Kultury i Sztuki Zarządu Miejskiego odnalazł 24 groby takich osób i otoczył je opieką w 1936 roku. Równocześnie rozpoczęto odnawiać pozostałe mogiły organizując tu uroczyste obchody dnia zadusznego. Prace konserwacyjne przerwał wybuch II wojny światowej.
Po II wojnie światowej parafia farna otrzymała tereny przy ul. Grunwaldzkiej, zaś nekropolia na Wzgórzu zyskała miano Cmentarza Zasłużonych Wielkopolan. To tu miejsce swego spoczynku znalazło wielu zasłużonych obywateli Poznania i Wielkopolski – powstańców, naukowców, lekarzy, rzemieślników, działaczy społecznych.
W latach powojennych cmentarz ulegał dalszej dewastacji, coraz częściej będącej wynikiem narastających aktów wandalizmu. W 1961 roku uznano go obiektem zabytkowym, w całości podległym opiece konserwatorskiej. Od 1971 roku cmentarz stał się własnością Skarbu Państwa. W połowie lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku rozpoczęto renowacje nagrobków. Mimo starań wielu osób cmentarz nadal był celem ataków wandali, którzy często niweczyli prace konserwacyjne i renowacyjne. Dopiero w 1981 roku cmentarz uzyskał całodobowy nadzór, oświetlenie i nowe środki finansowe na odbudowę. Inicjatorem rewitalizacji był prof. Zbigniew Zakrzewski, wywierając w tym zakresie nacisk na prezydenta miasta – Andrzeja Wituskiego, który stał się gorącym orędownikiem zmian. Wybudowano m.in. pomieszczenie stróżówki, a artystom plastykom zlecono renowację najważniejszych nagrobków.
Obecnie cmentarz jest objęty całodobowym nadzorem, a zwiedzać go można w godzinach od 10.00 do 18.00. Stanowi on cenny zabytek pozwalający podziwiać zmiany zachodzące w sztuce sepulkralnej XIX wieku. Często odwiedzają go wycieczki młodzieży szkolnej, jako miejsce ściśle związane z historią Poznania.
Ciekawostki
Najstarszy zachowany nagrobek, należący do Moniki ze Szczanieckich Wyssogota-Zakrzewskiej, żony Hijacenta Wyssogota-Zakrzewskiego 1760-1831, pochodzi z 1813 roku.
Pozornie pozbawiona nagrobków polana u podnóża wzniesienia stanowi w rzeczywistości masową mogiłę ofiar wielu epidemii cholery z lat 1831-1873.
Na cmentarzu znajdują się dwie rzeźby o wysokiej wartości. Jest to barokowa figura Matki Boskiej przeniesiona ze Śródki, którą w 1771 roku ufundował Ludwik Roszkowski, pan wsi Kotlina. Druga to nagrobek wyrzeźbiony przez Władysława Marcinkowskiego w 1889 roku w Paryżu stojący na mogile zmarłej w wieku 20 lat Anieli z Liszkowskich Dembińskiej.
Źródła zdjęć i informacji, ciekawe linki:
Park zgłosiła:
Dominika Dymek
Wydarzenia
Nie dodano
Źródła zdjęć – pod każdym zdjęciem w powiększeniu. Źródła i autorzy opisów oraz dodatkowe licencje dla treści – przejdź do zakładki „Więcej Informacji” (powyżej).